‘Keep your friends close and your enemies closer’ is een Engelse uitdrukking. ‘Houd je vrienden dichtbij en je vijanden nog dichter bij’. Zeker in moeilijke tijden moet je weten wat de vijand beweegt en hoe de vijand zich voorbereidt op wat komen gaat. De strategie van je tegenstander doorgronden, maakt dat je goed in staat bent je eigen verdediging of aanval uit te denken en te plannen.
Op dit moment vechten we in Nederland allemaal tegen een onbekende vijand: het Covid-19-virus. We weten niet hoe het er van dichtbij uitziet, maar zien wel het destructieve pad dat de onzichtbare vijand trekt door de samenleving. Elke dag weten we een beetje meer, maar we weten nog steeds niet genoeg. Of zoals de premier het zegt: ‘Met 50 procent van de kennis, nemen we 100 procent van de beslissingen’. De gevolgen daarvan zijn vergaand, maar bedoeld om ons als samenleving te beschermen en vooral om meer verdriet te voorkomen. Samen ten strijde trekken is geen sinecure, zeker als dat samen wordt gevormd door 17 miljoen individuen waarvan er op zijn minst 12 miljoen een eigen mening hebben die ze doen gelden waar dat kan.
Belang
Gek genoeg blijkt dat zo lang de sterftecijfers wekelijks omhoog gaan, iedereen er wel van doordrongen is dat het noodzakelijk is de aanwijzingen op de volgen. Het collectief belang gaat boven het individuele belang. Nu de cijfers uitwijzen dat het virus minder slachtoffers maakt, lijken individuele belangen aan betekenis te winnen. Individuen en groepen in de samenleving beginnen zich te roeren.
Goed georganiseerde bedrijfstakken met vaak belangrijke spelers voor ’s lands economie in hun gelederen, weten hun (politieke) gesprekspartners te vinden, hun standpunt naar voren te brengen, maar bovenal ook gehoor te vinden voor de door hen bedachte oplossingen om ruimte te maken binnen de anderhalve-meter-samenleving. Met name organisaties die in staat zijn mee te denken in oplossingen vinden in de politiek en bij beleidsmakers een luisterend oor.
Perspectief
Ook de ambulante handel zou graag zien dat naast weekmarkten meer ruimte wordt geboden aan jaarmarkten en braderieën. In die sector zit de CVAH bij veel gemeenten aan tafel om te overleggen over de mogelijkheden voor de weekmarkt. Organisaties van jaarmarkten en braderieën zijn echter niet verenigd. Bij het ontbreken van het collectief, is iedere onderneming genoodzaakt zelf het wiel uit te vinden. Tenminste: als je als onderneming dat dat perspectief ziet en wilt pakken.
Opvallend vaak hoor ik de laatste weken ‘Sinds we weten dat grote evenementen tot 1 september verboden zijn, beschouw ik dit als een verloren jaar. Ik richt mij op 2021’. Het is begin juni; dat betekent in mijn agenda dat we nog meer dan een half jaar voor de boeg hebben. En met het eerste kwartaal van volgend jaar erbij gerekend, betekent dat bijna een jaar geen activiteit (en inkomsten).
Van zo’n bruisende, actieve en spraakzame sector als de ambulante handel had ik sprankelende initiatieven verwacht, een unieke krachtenbundeling uit onverwachte hoek en een houding ‘als we niks proberen, weten we zeker dat we niets krijgen, dus we gaan ervoor’. Dergelijke energie is er wel, maar lijkt onder te sneeuwen – zeker op social media – door de negatieve energie die gaat zitten in het niet over de eigen schaduw heen kunnen of willen stappen.
Vuist
In plaats van ieder voor zich, ligt er nu in coronatijd een kans om een vuist te maken naar diverse instanties en overheden. Samen een plan te ontwikkelen dat zo goed is, dat de beslissers geen nee kunnen zeggen, omdat echt aan alles is gedacht. Wat zou het mooi zijn, als deze bijzondere tijd zoiets moois zou kunnen voortbrengen als het verenigen van medeondernemende vrienden en vijanden in het belang van het collectief. Om dan later, als alles weer een beetje normaliseert met deze nieuwe, gezamenlijke inzichten elk in het eigen werkgebied weer te bouwen aan de eigen positie in en op de markt. Precies zoals deze vier marktorganisatiebureaus nu wel voor elkaar hebben gekregen.
Jacqueline Wijbenga
Hoofdredacteur Marktvisie
Lees ook: Jaarmarkten en braderieën stuiten op muur van ambtelijke onwil