Pagina 23 van: Marktvisie April 4-2015

MARKTVISIE 23

column

Het concept: Leuk!
Ik vroeg de man voor mij in de rij of ‘ie mij even in m’n arm
wilde knijpen. Stonden we nou werkelijk met twintig, dertig vol-
wassen met stemrecht in de rij om koffiecupjes te kopen? En
waren alle medewerkers in de Nespresso winkel nu écht oprecht
vriendelijk en hadden ze er écht plezier in om ons te behagen?
Het leek er angstig veel op en ik weet nog steeds niet of ik me er
helemaal 100% prettig bij voel. Maar ik weet wel zeker dat ik
ontplof van jaloezie om zo’n klantbinding, -contact en -tevreden-
heid. Wat een briljant concept.

Het gospel van deze tijd: ‘leuk!’
Volgens het roedel ‘retail-deskundigen’ dat we opeens blijken te
hebben (Apart volkje, want je hoort ze pas als de dijken zijn door-
gebroken en de middenstand onder water staat) moeten we alle-
maal koppen op: ‘beleving’, ‘concept’ en ‘leuk’. Vooral het mantra
‘leuk’ gonst prettig rond. Alles moet ‘leuk’ zijn en ‘leuk’ blijven. Ik
tel de resultaten in de winkelstraten: het ene leegstaande pand
na het andere wordt bezet door schattige winkeltjes met am-
bachtelijke Texaanse koud-geperste-koffie, duurzame zelfknip-
nagellounches of linksdraaiende Peruviaanse
papaja-mixdrankjes. Enkele maanden na de swingende opening
begint het sloophouten interieur steevast krom te trekken, blijven
de terrasjes leeg en lees ik briefjes op de deur als: ‘haal Sophie ff
uit de opvang’.

Nu we toch over ‘leuk’ hebben:
Kunnen we dan nu meteen even afspreken wie er straks voor de
centjes zorgt? Ik bedoel: we krijgen met z’n allen een dagtaak aan
het aflopen van al die leuk-concepten en belevingsmomenten.
Maar als ik straks mijn in Poolijs ‘frozen-yoghurt’ leuk-meuk
moet afrekenen, dan moet er wel geld op mijn iWatch staan.

De markt is één grote conceptuele leuk-beleving.
Bij de Jumbo of AH klotst de paniek achter de oogballen van de
zaterdaghulp als je om pompoenolie vraagt: de schat heeft duide-
lijk nog nooit gekookt. En bij de Lidl of Aldi lijkt er een perso-
neelsverbod op de winkelvoer van kracht: ik vind er nooit
iemand.

Hans en José Smit verkopen
als Raviolini verse, ambach-
telijke ravioli’s, ongevulde
verse pasta’s en ingrediën-
ten voor de mediterrane
keuken op de markt. Zij heb-
ben vaste plaatsen op de za-
terdagmarkten in Arnhem
(José) en Nijmegen (Hans) en
doen ook nog thema- en
streekmarkten. Hans is ook
zakelijk journalist en pr-ad-
viseur voor ondernemers.
Raviolini is te volgen via
www.facebook.com/raviolini

Maar op de markt staan wij als inkoper of producent op zo’n 110
centimeter oog in oog met onze klanten. Close genoeg voor een
mooi gesprek, een goeie grap of een rotopmerking. Is dat ‘leuk’?
Ik vind van wel, maar ik ben natuurlijk zo’n surfer op de ‘leuk-
golf’. Twee jaar geleden lag er geen Nederlander wakker van dat
hij geen verse ravioli of pasta op de markt kon kopen. Nu lijkt het
voor sommigen een eerste levensvoorwaarde te zijn. Leuk man!

En wij? Wij zoeken ons suf naar ons ‘leuk’.
We hebben er vaak ruzie, pardon; zakelijk verschil van inzicht
over. Onze kramen hebben een eenduidig concept en ik denk dat
we ook wel voor beleving zorgen met veel proeven, gratis recep-
ten en veel informatie. Maar ik vind haar uitstalling te rommelig,
zij vindt die van mij saai. Ik ouwehoer te veel met de klanten,
vindt zij. Ik denk dat zij onze waar wat pittiger mag aanprijzen.
Ik vind twee Italiaanse vlaggen op de kraam wel zuinigjes, maar
zij vindt opvallende vlag juist chiquer. Ik kick weliswaar op zo’n
300% gestylede Nespresso-winkel, maar vindt dat een markt-
kraam juist iets rommeligs en kneuterigs mag hebben. Zij valt
al over een scheve vouw in een kleed. Kortom: mijn ‘leuk’ is
niet haar ‘leuk’. Gooi het nog maar even in onze pet, dat leuk-
concept. l

23_columnhanssmit.indd 23 25-03-15 14:16