Pagina 71 van: Marktvisie Juni 6-2015

MARKTVISIE 71

column

Kwetsbaar
Kunnen we het begrip “kwetsbaar” even her-definiëren? Want
we hebben nu aan den lijve ondervonden hoe kwetsbaar ons
marktbedrijf is. Voor ons was het de eerste keer en we hebben
geleerd dat je er niet dood aan gaat, maar dat het wel stinkend
vervelend is. En leerzaam.

”Gaat niet”, hebben we geschrapt.
Griep? Je kiepert een handje paracetamol naar binnen en gaat ge-
woon lekker aan de slag. Storm? De hartslag gaat omhoog als de
wind er met je handel vandoor wil of als de hagel horizontaal
door de kraam slaat, maar ach.. “Alles wat nat is, wordt ook weer
droog”, zei moeder altijd. Een vergeten dakzeil of zelfs een com-
plete koelbox verse pasta? Je rijdt terug en begint wat later. Na
een uur weet je niet anders.

Maar dan belt het ziekenhuis: “Nu komen, het gaat
verkeerd”.
Dit is de dag waarvan we wisten dat ‘ie ging komen, maar toch
schrikken we ons rot. Op het moment dat de telefoon gaat, staat
we bij wijze van spreken tot onze oksels in de verse pasta voor de
zaterdagmarkten. Alles staat opeens stil en opeens is dan ook
héél opeens. Bleek van de schrik gooien we alles in de koeling,
schakelen de keukenapparatuur uit en springen in de auto.

Onderweg gebeurt er iets vreemds.
We willen niet, merken we. We willen niet dat ons lief dood gaat,
maar we willen ook niet weg van ons werk. Wat is dit een ver-
schrikkelijke en wrede tweestrijd. Want eigenlijk zeg je dat je het
liefst wilt omdraaien om je productie af te maken en die de vol-
gende dag op onze markten te verkopen. Niks ziekte, niks dood,
niks gedoe met anderen.

We sluiten onze ogen heus niet voor de realiteit,
hoor…
Welnee, zo hebben we bijvoorbeeld ons honden-protocol. Mocht
onze oude hond onhandig overlijden, dan luidt ons protocol:
“Nee, we hebben nu niks gezien en vanavond -na de markt- zien
we wel verder.” Stoer toch? Maar dit zit wel even op een heel
ander niveau. Gelukkig moeten we een uur rijden en gelukkig
praten we onze dubbele gevoelens.

Ik plaats die zaterdagmorgen borden op onze
kramen.
Borden met ‘wegens omstandigheden’, ‘sorry voor ongemak’ en
zo. Boodschappen die ik wel eens lees op winkeldeuren en die al-

Hans en José Smit verkopen
als Raviolini verse, ambach-
telijke ravioli’s, ongevulde
verse pasta’s en ingrediën-
ten voor de mediterrane
keuken op de markt. Zij heb-
ben vaste plaatsen op de za-
terdagmarkten in Arnhem
(José) en Nijmegen (Hans) en
doen ook nog thema- en
streekmarkten. Hans is ook
zakelijk journalist en pr-ad-
viseur voor ondernemers.
Raviolini is te volgen via
www.facebook.com/raviolini

leen maar vragen oproepen. Dood of juist geboorte? Is hij ziek? Of
zij? Een ouder, een kind? Allemaal vragen, die ik nu zelf ook op-
roep. Links en rechts is ons echter dringend afgeraden meer in-
formatie (zeker op Facebook) te geven: dat trekt tuig aan dat je
huis leegtrekt als jij op de begrafenis zit. Ook zo’n fijne gedachte
om er in zo’n periode bij te hebben. Onze buurmannen houden
de borden die week bij zich, want we voelen al aankomen dat de
onvermijdelijke begrafenis ook wel eens op een zaterdag kan val-
len. Dat lukt!

2 x 2 marktdagen naar de haaien!
Dat scheelt een hoop inkomen en in een vlaag van zakelijke op-
standigheid zoek ik naar een constructie om tenminste één
markt te draaien. Sukkel, die ik ben, maak ik mezelf zelfs even
wijs dat mijn verstandhouding met de dode zo goed is, dat ik
geen begrafenis als afsluiting nodig heb. We zoeken vervangers,
de kinderen willen inspringen, maar niets past, niets wil en niets
zal werken. We moeten het aanvaarden. De dood wint.

“Ik ben blij dat je er weer bent,”
zegt een klant als we na twee lange weken weer op de markt
staan. Puur egoïstisch, maar wel helder en eerlijk. En zalig om te
horen! Eigenlijk draait de (markt)wereld gewoon door als je er
even af bent. Natuurlijk hebben we klanten teleurgesteld en na-
tuurlijk duurt het een tijdje voordat we het verlies hebben ingelo-
pen, maar daar ga je gelukkig niet dood aan… l

71_columnhanssmit.indd 71 19-05-15 13:46